Trasa prowadzi obok najważniejszych budynków i przestrzeni publicznych zaprojektowanych dla Jiczyna w latach 20. i 30. XX wieku przez Čeňka Musila. Śmiało można powiedzieć, że to właśnie ten architekt i urbanista przekształcił Jiczyn z sennego miasteczka XIX wieku w nowoczesne miasto. Zrealizował ponad 650 budynków i ich modyfikacji, a jego Regulační plán města Jičína (Plan regulacyjny) nadał kierunek rozwojowi miasta w duchu ówcześnie najnowocześniejszych teorii Vladimíra Zákrejsa.
Na trasie możemy zobaczyć budynki użyteczności publicznej jego autorstwa, wśród których wyróżnia się akademia handlowa i biblioteka miejska w pierwszej części spaceru, a także budynki mieszkalne i obiekty dla klientów prywatnych. Trasa prowadzi następnie do willowej dzielnicy Čeřovka, która jest wielkim dziełem urbanistycznym Musila. Spacer kończy się w kompleksie szpitalnym z wyjątkowym budynkiem kostnicy.
Wśród ważniejszych domów i obiektów, które zostały zbudowane w Jiczynie w okresie międzywojennym, tylko kilka nie zostało zaprojektowanych przez samego Musila, a są to: zbór husycki (ul. Denisova 613), willa Otylii Mendíkovej (ul. Krátká 252) autorstwa Emila Králíčka z 1934 roku, willa architekta Studenégo (ul. Štrauchova 578) oraz dom wielorodzinny przy ulicy Fügnerovej 653 (1938–1939, Klement Ossendorf), dom rodziny Ulrichów (ul. Husova 65, 1928, Vít Obrtel), a z budynków użyteczności publicznej teatr Český ráj – późniejsze kino (1923, Gröger, Hemerka i wspól.), które został zrekonstruowane w 2019 roku.
Jiczyn międzywojenny
W połowie lat dwudziestych, kiedy Čeněk Musil przybył do Jiczyna jako świeży absolwent architektury, w mieście stało 880 domów. W porównaniu z rokiem 1900 oznaczało to wzrost o 175 domów, a w porównaniu z rokiem 1880 o 300. Liczba mieszkańców Jiczyna wzrosła najbardziej około roku 1900 (w roku 1880 w Jiczynie było 8 100 mieszkańców, w 1910 roku 10 200, w 1921 roku 10 500, a w 1930 roku 11 300 mieszkańców). Na północy zabudowa kończyła się w bezpośrednim sąsiedztwie neorenesansowego budynku gimnazjum oraz stawu Kníže; na zachodzie w rejonie ulicy Na Tobolce, a domy parterowe ciągnęły się jeszcze dalej wzdłuż drogi do Sobotki i dalej do Mladej Boleslavi oraz wzdłuż drogi do Turnova; na południu za pasem zieleni rozciągało się Nové Město, łączące się z historycznym centrum Jiczyna tylko przez dzisiejszą ulicę Ruská, a ponadto było oddzielone pasem dzikich terenów zielonych wokół nieuregulowanej rzeki Cidliny z zaniedbanym ogrodem zamkowym, w którego południowo-zachodnim krańcu zostały w latach 90. XIX wieku zbudowane okazałe budynki Miejskiej Kasy Oszczędnościowej oraz szkoły powszechnej i miejskiej. Na wschodzie od bramy Valdickiej biegła niespójnie zabudowana ulica Husova třída, do której od strony północnej przylegały ogrody wewnątrz dużego bloku tworzonego przez domy stojące przy ulicach Čechova i Tyršova.
Jiczyn miał duży garnizon wojskowy (koszary, obecnie główna część kompleksu, przy ulicy Československé armády 172), był ośrodkiem szkolnictwa podstawowego i średniego dla rozległego regionu Podkrkonoší (było tutaj jedenaście szkół średnich i duża część lokalnej gospodarki związana była właśnie z liczną obecnością uczniów i studentów), charakteryzował się specyficznym życiem kulturalnym, społecznym i sportowym, a ze względu na atrakcyjne otoczenie był ważnym ośrodkiem turystycznym. Nie należał jednak do miast silnych gospodarczo. Choć w każdą sobotę odbywały się tu (i odbywają nadal) ważne dla całego regionu targi, nie było tutaj większych przedsiębiorstw przemysłowych (jedynym wyjątkiem była fabryka maszyn rolniczych Knotka). Sytuacja wynikała między innymi z polityki właścicieli Jiczyna, rodziny Trauttmansdorffów, którzy de facto nie odgrywali żadnej roli w życiu społecznym miasta, a samo miasto nie miało większego znaczenia w ich planach gospodarczych. Dopiero w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku rodzina ta przekazała władzom miasta znaczące tereny pod budowę. Ponadto kolej, która często była kluczowym czynnikiem rozwoju przemysłu i miasta, została doprowadzona do Jiczyna stosunkowo późno – w 1871 roku i przez długi okres tylko jako odgałęzienie głównej linii (ponadto połączenie na tej linii z Ostroměřa do Turnova zostało otwarte dopiero w 1903 roku).
Tak zwana modernizacja (budowa infrastruktury oraz budynków i przestrzeni publicznych) nastąpiła w Jiczynie stosunkowo późno, w głównej mierze dopiero pod koniec XIX wieku, i w przeciwieństwie do większości czeskich miast i w porównaniu z sąsiednimi miastami Czech północno-wschodnich nie towarzyszyła jej masowa urbanizacja. Naprawdę ożywiona działalność budowlana nastąpiła dopiero po zakończeniu I wojny światowej. Na początku lat dwudziestych miasto było bardzo zaniedbane. Teren wokół kościoła dziekańskiego pw. św. Jakuba w samym centrum zarastał krzakami i drzewami, w ogrodzie zamkowym popadały w ruinę pozostałości zabudowań folwarcznych majątku Waldsteina, a za nimi znajdował się wspomniany już pas dzikich terenów zielonych i rozlewiska rzeki Cidliny, oddzielającej historyczne centrum miasta od Nového Města. Aleja lipowa i park leśny na wzgórzu Čeřovka również zarastały, a w prasie z tamtej epoki pojawiało się pełno skarg na śmieci i bałagan. Rada miasta zdawała sobie sprawę z potrzeby zmian i w połowie lat dwudziestych zwróciła się z prośbą o współpracę do znakomitego urbanisty, Vladimíra Zákrejsa; przygotowanie szczegółowego planu regulacyjnego powierzono następnie Čeňkowi Musilowi. Jego dziełem jest także większość zbudowanych w ciągu dwudziestu lat międzywojennej Czechosłowacji budynków i domów w Jiczynie. W mieście w ciągu dwudziestu lat powstało około 550 domów. Budownictwo międzywojenne koncentrowało się na kilku obszarach: oprócz budynków użyteczności publicznej w centrum miasta, głównie przy obwodnicy, wyrosły domy rodzinne na odcinku między aleją lipową a stawem Kníže za nowym kompleksem szpitalnym na wzgórzu Čeřovka i u jego podnóża, w południo-wschodniej części miasta w okolicy ulicy Denisova, za stawem Kníže poza głównymi ulicami, w bardziej odległych częściach Nového Města, a także stopniowo rozpoczęto budowę domów rodzinnych między ulicami Konecchlumského i Hradecká na wschodzie miasta. Kilkukondygnacyjne kamienice stanęły na nowo wyremontowanym nabrzeżu Cidliny, przy ulicach Barákova, Denisova, Čechova, Tyršova i Fügnerova.
(ECH)