Łaźnia miejska

W 1814 roku Jan Breuer otworzył łaźnię i gospodę na ulicy Valdické předměstí, w pobliżu posągu św. Wacława. Łaźnia ta, czasami nazywana Svatováclavská, funkcjonowała aż do początku XX wieku. Była jednak własnością prywatną, a jej wyposażenie absolutnie nie mogło sprostać rosnącym potrzebom obywateli. Rada Miejska zdecydowała więc zbudować własną łaźnię. Odpowiednim miejscem do budowy okazała się część ogrodu za budynkiem Starej Poczty nr 46 na ulicy Bożeny Němcovej, który miasto Jiczyn kupiło w 1904 roku. Budowa obiektu według projektu miejscowego architekta i urzędnika miejskiego Bedřicha Peka została powierzona miejscowym przedsiębiorcom budowlanym.

Łaźnia została zaprojektowana i zbudowana jako trójskrzydłowy budynek z płaskim dachem i nieco wyższą częścią środkową frontowej ściany orientowanej na wschód, czyli na ulicę Bożeny Němcovej. Elewacje zaprojektowano w stosunkowo skromny i prosty sposób w duchu neorenesansu. Podstawowym elementem dekoracyjnym był profilowany gzyms biegnący nad oknami po całym obwodzie budynku. Główne wejście znajdowało się w centralnej części wschodniej, frontowej ściany budynku, do którego prowadziły krótkie schody z ozdobną kutą balustradą. Po obu stronach dwuskrzydłowych zdobionych drzwi stały kolumny z głowicą koryncką, podtrzymujące belkowanie z trójkątnym frontonem. Na elewacji w jej środkowej wyższej części, ozdobionej symetrycznie umieszczonymi sztukateriami, widniał napis „MĚSTSKÉ LÁZNĚ”.

Za głównym wejściem zaczynał się korytarz prowadzący do południowego i północnego skrzydła budynku. Głębiej w centralnej części Bedřich Pek zaprojektował kabinę z prysznicami, salon, przebieralnię, a także bardzo skromne mieszkanie łaziebnego, z którego miał on dostęp do zbiorników na wodę, umieszczonych w przestrzeni podwyższonej środkowej części frontu budynku. Korytarz prowadzący przez skrzydło południowe (lewe) dzielił go na dwie części. Po obu stronach korytarza znajdowało się dwanaście pomieszczeń przeznaczonych na kąpiele w wannach i kąpiele borowinowe. W skrzydle północnym (prawym) znajdował się basen z ciepłą i zimną wodą, sąsiadujący z przebieralnią. W łaźni działały również prysznice, pomieszczenie z mokrą parą oraz pomieszczenie z gorącym powietrzem. W zachodniej części północnego skrzydła, dłuższego niż skrzydło południowe, znajdowało się zaplecze techniczne. Wanny i baseny wyłożono płytkami ceramicznymi firmy "RAKO Rakovník".

„Miejska łaźnia parowa, wannowa i ludowa w Jiczynie” została uroczyście otwarta w niedzielę 12 listopada 1905 roku. Początkowo do łaźni, która działała codziennie oprócz czwartku, dostarczano wodę z pobliskiego stawu Kníže, później uruchomiono wodociąg. W 1906 roku uruchomiono w łaźni jeszcze kąpiele węglowe i borowinowe.

Stosunkowo szybko pierwotny płaski dach budynku został zastąpiony dachem dwuspadowym. W latach 60. XX wieku przeprowadzono generalny remont urządze, systemu dystrybucji pary oraz kotłowni. Pomimo różnych późniejszych adaptacji i przeróbek wnętrz budynku, zachowały się fragmenty wykonanych na zamówienie okładzin ceramicznych, kafli, korpus basenu i małego basenu chłodzącego, szatnia oraz betonowe ościeżnice drzwi w strefie basenowej włącznie z jednymi metalowymi drzwiami. W 1992 roku budynek został wpisany na Główną Listę Zabytków Kultury (Ústřední seznam kulturních památek). Obecny właściciel starannie wyremontował budynek i częściowo przywrócił go do pierwotnego użytku.