Hotel Praha

Antonín Holeček, jiczyński budowniczy i odnoszący sukcesy przedsiębiorca budowlany, miał za sobą już kilka udanych realizacji, w tym budowę własnego domu na ulicy Husova, kiedy w 1893 roku kupił działkę na południowym końcu tejże ulicy, na skrzyżowaniu z ulicą Fügnerovą. Na działce, strategicznie położonej przy drodze do dworca kolejowego i jednocześnie blisko centrum miasta, od początku planował zbudować wyjątkowy budynek. W pierwszym etapie postawił na części działki od strony ulicy Fügnerovej budynek dwukondygnacyjny, z fasadą w nieskomplikowanym historyzującym stylu (1896).

Przez ponad osiem lat walczył z radą miejską o akceptację projektu głównego budynku, w przypadku którego dopiero w 1906 roku stało się jasne, że będzie to hotel (istnieje na przykład dokumentacja projektu budynku z wieżą, który został odrzucony z powodu zbyt wysokiej wieżyczki.) Pozwolenie na budowę uzyskał wreszcie w 1906 roku, jednak właściwa budowa rozpoczęła się dopiero dwa lata później. Projekt został częściowo zmodyfikowany, zarówno jeśli chodzi o fasadę, jak i układ pomieszczeń wewnętrznych. Nowym elementem było na przykład zaprojektowane na poddaszu „miejsce noclegowe dla w lecie podróżujących mniej zamożnych turystów”. Pomimo zastrzeżeń miejskiego inżyniera Bedřicha Peka, który w swojej ekspertyzie proponowanych zmian zwrócił uwagę na fakt, że „w Jiczynie nie ma potrzeby, by obywatele (do miasta podróżujący) mieszkali na trzecim piętrze, a do tego jeszcze na poddaszu”, uzyskał zgodę na realizację tych zmian. Odbiór hotelu odbył się 10 czerwca 1910 roku i na końcu tego miesiąca pierwszy najemca Grand hotelu Praha, Alois Liška z Mladej Boleslavi, dokonał uroczystego otwarcia.

Z rozmachem zaprojektowany budynek został zbudowany na planie prostokąta i przykryty mansardowym dachem. Chociaż nie udało się ostatecznie postawić narożnej wieżyczki, hotel Praha stał się jednym z dominujących obiektów miasta, który swoją efektownością przekraczał architektoniczne ramy Jiczyna tamtego okresu. Reprezentacyjny budynek w historyzującym stylu z elementami secesji stał przodem do ulicy Husova, nad głównym wejściem znajdowała się kuta markiza, na której widniał napis GRAND HOTEL PRAHA.

Frontowa elewacja budynku w części parterowej była ozdobiona boniowaniem. W drugiej i trzeciej kondygnacji została podzielona biegnącymi naprzemiennie wertykalnymi pasami – pas z boniowaniem, pas z oknami, znów pas z boniowaniem itd. Prostokątne przestrzenie między oknami drugiej kondygnacji i oknami trzeciej kondygnacji zostały wypełnione medalionami sztukatorskimi z postacią aniołka, otoczonymi festonem z liści laurowych. Główna elewacja od ulicy Husovej miała siedem pionowych osi okiennych, przy czym główny nacisk położono na oś środkową biegnącą nad głównym wejściem. Tu okna zostały zastąpione przeszklonymi drzwiami balkonowymi prowadzącymi na małe balkoniki z ozdobną kutą balustradą. Na górze centralna część elewacji została zakończona segmentowym szczytem w kształcie fali z secesyjną dekoracją sztukatorską i kamiennym wazonem na szczycie.

We wnętrzu hotelu na parterze znajdowały się pokoje gospodarza z niezbędnym wyposażeniem, a na piętrach (w tym na budzącym wątpliwości na etapie projektu poddaszu) znajdowały się pokoje pozwalające zakwaterować pięćdziesięciu gości. Na każdym piętrze była również łazienka i toaleta ze spłuczką. W całym budynku już od początku zainstalowano centralne ogrzewanie i oświetlenie gazowe. Na owe czasy hotel był więc naprawdę nowocześnie wyposażonym obiektem, które wkrótce stał się również centrum jiczyńskiego życia towarzyskiego.

Po śmierci Antonína Holečka w 1912 roku hotel odziedziczył jego syn František, który w 1918 roku sprzedał go wraz z koncesją ówczesnemu najemcy, Emanuelowi Pavikovskiemu. Po śmierci Pavikovskiego hotel odziedziczyła jego żona, która prowadziła go wspólnie ze swoim drugim mężem, Eduardem Mayem, słodownikiem w browarze hrabiowskiego rodu Schlików. Przebudowa hotelu miała miejsce dopiero w latach 50. XX wieku po jego nacjonalizacji. Po 1989 roku hotel został sprywatyzowany, a następnie zamknięty i powoli popadał w ruinę. Dzięki wysiłkom obecnego właściciela hotel poddano renowacji i budynek znów służy pierwotnemu celowi.